2013 – Diagnoza stanu środowiska przyrodniczego w obszarze Natura 2000 „Dolina Wełny” wraz z określeniem wytycznych do zastosowania w praktyce – Autorzy: Maciej Gąbka, Emilia Jakubas

Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Poznaniu realizuje projekt pod nazwą Baltic Landscape – innovative approches towards sustainable forested landscape współfinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Regionu Morza Bałtyckiego.
Część działań podejmowana na terenie Nadleśnictwa Oborniki obejmuje zagadnienia związane z siecią Natura 2000 i opiera się na koncepcji lasu modelowego. Pojęcie wywodzi się z Kanady, gdzie w latach 90 rozpoczęto rozwiązywanie licznych konfliktów wokół zasobów naturalnych (głównie las i woda) za pomocą formuły „okrągłego stołu”. Najważniejsze filary koncepcji to partnerstwo, transparentność, wspólne zarządzanie obszarem oraz wymiana doświadczeń wewnątrz i na zewnątrz regionu.
Przygotowanie opracowanie: „Diagnoza stanu środowiska przyrodniczego w obszarze Natura 2000 „Dolina Wełny” wraz z określeniem wytycznych do zastosowania w praktyce” ma na celu przedstawienie wyników podstawowych badań inwentaryzacyjnych, jaki i zdefiniowanie zagrożeń dla środowiska przyrodniczego i praktycznej możliwości poprawy warunków ekologicznych.

Zlecający: Lasy Państwowe Nadleśnictwo Oborniki ul. Gajowa 1, Dąbrówka Leśna 64-600 Oborniki
Podstawa opracowania: Umowa nr FB/4/2013, z dnia 07.05.2013r., zawarta w m. Oborniki.

10.2019 – Chemiczna inaktywacja fosforu: od teorii do praktyki ekologicznie bezpiecznej rekultywacji jezior – Tomasz Joniak, Michał Rybak, Tadeusz Sobczyński

2019 – Julita A. Dunalska – Rekultywacja jezior – teoria i praktyka

2011 – Wpływ dioksyn na organizm człowieka – badania epidemiologiczne – Marta Słowińska, Maria Koter-Michalak, Bożena Bukowska

31.07.2013 – SINOBENT – Środek do rekultywacji powierzchniowych wód śródlądowych, Patent PL 214384 B1 – Źródło: https://tech.money.pl/przemysl/patenty/pl-214384-884000.html

2016 – Badania emisji zanieczyszczeń z kanalizacji deszczowej na terenach zurbanizowanych na przykładzie Łodzi.

18.02.2018 – Przeanalizowano efektywność działania Aeratora Pulweryzacyjnego na siedmiu Polskich jeziorach.

2016 – Wodne ochotnicze pogotowie ratunkowe w systemie bezpieczeństwa państwa – Barbara Guła

Zagrożenie środowisk wodnych i metodologia szacowania zanieczyszczeń emitowanych przez silniki łodzi motorowych – Jacek Filipowicz, Piotr Filipowicz, Kinga Zaprawa

1995 – Poradnik eksploatatora oczyszczalni ścieków – Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych Oddział w Poznaniu

Poradnik eksploatatora oczyszczalni ścieków – PZIiTS 1995

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 lutego 2020 r. w sprawie przyjęcia “Programu działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczeniu”

2013r – Bogumił Nowak, Dominik Nowak – Lepiej zapobiegać niż leczyć – znaczenie działań ochronnych w zlewni w procesie rewitalizacji jezior – Konferencja pt. Antropopresja na ekosystemy wodne, a ochrona przyrody i aktywizacji rybactwa, Barlinek 2013r.

W pracy przedstawiono główne przyczyny degradacji ilościowej i jakościowej jezior w Polsce. Na wybranych przykładach ukazane zostały działania antropogeniczne i naturalne procesy, które wpływają na kształtowanie się zasobów wodnych jezior oraz ich stan troficzny. Następnie dokonano przeglądu metod działań ochronnych w zlewniach jeziornych oraz metod rekultywacji zbiorników wodnych. Na podstawie doświadczeń autorów dokonano oceny przydatności wskazanych zabiegów pod kątem ich przydatności w stosunku do jezior, reprezentujących odmienne typy troficzne, różnorodne reżimy hydrologiczne oraz poddanych różnej presji środowiskowej. Na wybranych przykładach wskazano znaczenie działań ochronnych w zlewni jako głównego czynnika prowadzącego do trwałej poprawy kondycji jezior oraz wykazano bezzasadność prac rekultywacyjnych, które nie są poprzedzone działaniami ochronnymi, obejmującymi jezioro i jego zlewnię.

01.08.2017 – Paweł Prus, Zbigniew Popek, Paweł Pawlaczyk – Dobre praktyki utrzymania rzek

Zarządzanie ciekami to poszukiwanie sposobu, jak najlepiej pogodzić osiągnięcie stawianych tym ciekom celów środowiskowych z rozmaitymi interesami człowieka – odpowiednim zarządzaniem ryzykiem powodzi, funkcjonowaniem rzek jako elementów systemów zarządzania wodami (np. jako odbiorników urządzeń melioracyjnych) itp. Obowiązkiem właściciela wód jest ich utrzymanie, ale także zagwarantowanie osiągnięcia celów środowiskowych a prace utrzymaniowe w niektórych przypadkach mogą silnie oddziaływać na środowisko. W ostatnich latach pojawiają się zarówno głosy o potrzebie intensyfikacji prac utrzymaniowych, jak i głosy o silnym, degradującym wpływie takich prac na stan ekosystemów rzecznych. Potrzebne jest więc poszukiwanie kompromisu – takich sposobów
utrzymania rzek, by mogły one pełnić rolę nadaną im przez człowieka przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu walorów przyrodniczych koryta rzeki i doliny rzecznej.

2020 – NWMR – Naturalne środki na rzecz zatrzymywania wody w Europie – Wybór, projektowanie i wdrażanie

2019 – Syntetyczny raport z klasyfikacji i oceny stanu jednolitych części wód powierzchniowych wykonanej za 2019 rok na podstawie danych z lat 2014-2019

09.2015 – Strefy buforowe i biotechnologie ekohydrologiczne w ograniczaniu zanieczyszczeń obszarowych – Katarzyna Izydorczyk, Dorota Michalska-Hejduk, Wojciech Frątczak, Agnieszka Bednarek, Małgorzata Łapińska, Paweł Jarosiewicz, Anna Kosińska, Maciej Zalewski

Praca została zrealizowana w ramach projektu LIFE08 ENV/PL/000519 EKOROB „Ekotony dla redukcji zanieczyszczeń obszarowych’’ www.ekorob.pl, inansowanego przez Wspólnotę Europejską w ramach instrumentu inansowego LIFE+ komponent „Polityka i Zarządzanie w Zakresie Środowiska”, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz ze środków inansowych na naukę w latach 2012-2014 przyznanych na realizację projektu międzynarodowego współinansowanego Nr 2539/LIFE+2007-2013/2012/2

2007 – Nutrient dynamics in lakes – with emphasis on phosphorus, sediment and lake restoration – Publikacje naukowe, które analizowały przypadki wielu jezior. Synteza tych prac jest zawarta w poniższej książce prof. Martina Sondergaarda

2020 – Błekitno-zielona infrastruktura dla łagodzenia zmian klimatu w miastach – Narzedzia strategiczne. Ecologic Institute i Fundacja Sendzimira. Autorzy: Sandra Naumann, McKenna Davis, Ewa Iwaszuk, Mona Freundt, Linda Mederake

Nieznośne upały w lecie, lokalne podtopienia po ulewnych deszczach, zanieczyszczenie powietrza – to tylko część współczesnych uciążliwości związanych z mieszkaniem w mieście. Zmiany klimatu w wybetonowanych miastach są szczególnie odczuwalne. Błękitno – zielona infrastruktura 💙💚 jest ratunkiem dla miast i powinna stanowić naturalny kierunek zmian w gospodarowaniu przestrzenią miejską.Co to jest błękitno – zielona infrastruktura? To nic innego jak wszelkiego rodzaju tereny zielone w szczególny sposób rozwiązujące występujące lokalnie problemy.Jak się do tego zabrać? Z pomocą przychodzi publikacja „Błękitno – zielona infrastruktura dla łagodzenia zmian klimatu w miastach”, która omawia szeroki zakres narzędzi strategicznych. Skierowana jest do urzędników samorządowych, organizacji pozarządowych – ruchów miejskich i wszystkich interesariuszy, zaangażowanych w tworzenie i wdrażanie rozwiązań opartych na przyrodzie. (Komentarz opracowany przez Polską Platformę Ochrony Wód)

2017 – Eksploatacja wędkarska oraz poziom biogenów wprowadzanych do jezior w zanętach wędkarskich na przykładzie zlewni górnej Myśli. Autorzy: Przemysław Czerniejewski, Adam Brysiewicz

W pracy przedstawiono wartości podstawowych parametrów określających presję wędkarską na 5 jeziorach położonych w zlewni górnej Myśli na Pojezierzu Myśliborskim. Badania przeprowadzono metodą ankietową, rozdając 271 ankiet wędkarskich podczas zakupu zezwoleń do połowu ryb. Ponadto kilkakrotnie w miesiącu przeprowadzono wizje terenowe nad każdym z jezior, w celu określenia liczby wędkujących. W strukturze ryb poławianych przez wędkarzy dominują karpiowate: płoć (31,2%), leszcz (23,5%) i lin (8,3%), z niewielką ilością ryb drapieżnych (szczupak 12,8%, okoń 7,6%, sandacz 3,6% i węgorz 2,1%). Łączny udział ryb karpiowatych wynosi 72,0%, co oznacza, że jeziora mogą znajdować się w stanie dość znacznie posuniętych procesów eutrofizacji. W ciągu jednego dnia statystyczny wędkarz odławia 0,54 kg ryb, a łączna masa pozyskanej ichtiofauny ze zbiorników w trakcie 365 dni połowów wynosi 10 052,1 kg ryb. Wykazano wzrost masy poławianych ryb wraz ze wzrostem ilości zanęty wrzucanej do wody. Analiza bilansu biogenów wykazała niestety niekorzystne oddziaływanie stosowania zanęt przez wędkarzy na jakość środowiska wodnego, mierzoną wzrostem ładunku fosforu i azotu.